Το θέμα της διπλωματικής μας εργασίας αφορά ένα κέντρο σύγχρονου χορού και χορογραφίας στο νησί της λίμνης των Ιωαννίνων, ένα κέντρο φιλοξενίας ομάδων χορού με πρόθεση την επεξεργασία και την παρουσίαση μιας ιδέας.
Άξονα της συνθετικής διαδικασίας, αποτέλεσαι η διάδραση υποκειμένου και χώρου με κινητήρια δύναμη την κατασκευή του σώματος και με κατευθυντήρια αρχή το κτίριο.
Η αρχιτεκτονική παράγει χώρο και ο χορός εξερευνά πως τα σώματα κινούνται σε αυτόν, αλλα και αντίστροφα η κίνηση του σώματος μπορεί να μορφοποιήσει χώρο.
Αυτή η τελευταία πααδοχή ότι το σώμα μπορεί να δώσει τις προυποθέσεις χώρου αποτέλεσαι την βάση της ερευνητικής και συνθετικής μας διαδικασίας.


Η πόλη των Ιωαννίνων αναπτύσσεται γύρω από μια οχυρωμένη χερσόνησο στην οποία βρίσκεται το κάστρο. Μεταξύ του κάστρου και του νησιού υπάρχει μια έντονη οπτική συνδιαλλαγή. Το νησί είναι ένας τόπος αυτοαναφορικός, απόλυτα ορισμένος από το νερό. Η πλεύση σε οδηγεί στον οικισμό του νησιού. Από εκεί αρχίζει μια παραλίμνια πορεία την οποία στο δυτικό της τμήμα πλαισιώνουν εκτάσεις καλαμιώνων δίνοντας έτσι την αίσθηση ενός φυσικού οχυρού με φυγές θέασης προς το μέτωπο της πόλης.

Μέσω της παρέμβασής μας προσπαθούμε να αποκαταστήσουμε τη σχέση μεταξύ νησιού και πόλης. Τοποθετούμε το κτίριό μας στην τομή του άξονα θέασης μεταξύ νησιού και πόλης και του άξονα του μονοπατιού που υπάρχει στο νησί, σαν μια αρθρωτική χειρονομία κυκλοτερούς συνδιαλλαγής.
Οι βασικές χαράξεις του κτιρίου προκύπτουν από αυτούς τους άξονες. Η πρώτη λειτουργεί ως όριο προς το νερό και η δεύτερη ως στροφή .

Στο όριο του νερού τοποθετούμε την πτέρυγα των κατοικιών των χορευτών και στην δεύτερη πτέρυγα τις δημόσιες λειτουργίες. Ανάμεσά τους παρεισφρύει η δημόσια διαδρομή.

Ιδιωτική και δημόσια πτέρυγα έχουν συνθεθεί με κιναισθητικές αρχές ανάλογες με τον χαρακτήρα τους. Στην ιδιωτική, η γραμμικότητα της χάραξης αποτυπώνεται και στην γραμμικότητα της κίνησης. Οι χώροι ενώνονται μέσω ενός γραμμικού διαδρόμου στον οποίο η στενότητα του άξονα κίνησης επιβάλλει μια στοιχημένη πορεία οργανωμένης συλλογικότητας.
Στον αντίποδα εμφανίζεται το χωρικό πύκνωμα του θεάτρου του δημόσιου κτιρίου, που τρυπά μονολιθικά την υπόλοιπη ρέουσα κατασκευή του δημόσιου χώρου. Ένα χωρικό οχτάρι θέτει τον άξονα και το βλέμμα σε μια συνεχόμενη τριβή με εκτόνωση ή αφετηρία τον χώρο του θεάματος.


Βιογραφικό