Το θέμα που διερευνάται σε αυτή τη διπλωματική είναι το ποια χαρακτηριστικά θα μπορούσε να έχει ένας νέου τύπου δημόσιος χώρος, ένας χώρος κοινών (commons), ο οποίος κατοικείται από το πλήθος (multitude). Η αναφορά γίνεται στις έννοιες αυτές έτσι όπως έχουν έρθει στο προσκήνιο από τους A. Negri, M. Hardt και P. Virno, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν τη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα.

Φυσικός χώρος του πλήθους θεωρείται η μητρόπολη, «εργοστάσιο» της βιοπολιτικής παραγωγής. Το πλήθος, είναι ο επικρατέστερος τρόπος να υπάρχει ο σύγχρονος άνθρωπος. Όμως στη σύγχρονη μητρόπολη ο δημόσιος χώρος βρίσκεται υπό διωγμό.

Η διερεύνηση του θέματος γίνεται μέσω της κατασκευής ενός κτηρίου, σκοπός του οποίου είναι να λειτουργήσει ως πυκνωτής «κοινών». Το κτήριο αυτό είναι μία πλατφόρμα λειτουργιών, το οποίο κατακλύζεται από το πλήθος της μητρόπολης.

Οι συναντήσεις και η αλληλεπίδραση του πλήθους είναι το βασικό ζητούμενο, το οποίο προσπαθούμε να πετύχουμε μέσω της δομής. Ένας χώρος που φανταζόμαστε την πληροφορία, τις γνώσεις και τα συναισθήματα να ρέουν. Το κτήριο δεν τοποθετείται σε ένα συγκεκριμένο τόπο, αλλά µπορεί να βρίσκεται σε οποιοδήποτε σηµείο της πόλης µε μεγάλη αστική πυκνότητα, δημιουργώντας ένα είδος παύσης της αστικής συνέχειας. Αναπτύσσεται στο επίπεδο κίνησης της πόλης, στο επίπεδο µηδέν και λειτουργεί ως πέρασµα και πυκνωτής.

Η βασική δοµή αυτής της πλατφόρµας συγκροτείται από έναν οµοιόµορφο ρευστό χώρο και σηµεία που αυτός «περιφράσεται» και αποκτά διαφορετική σύσταση. Ο ρευστός χώρος είναι αφιερωµένος στην εργασία. Βασικό στοιχείο του είναι οι πάγκοι που µπορούν να χρησιµοποιηθούν για διάφορες δραστηριότητες. Οι κλειστοί χώροι έχουν ορισµένο χαρακτήρα, είναι οι χώροι που κοινοποιείται η πληροφορία, χώροι παρουσίασης, κοινά σηµεία αναφοράς αλλά και χώροι που αφιερώνονται στη σωµατικότητα του πλήθους (αίθουσα χορού).


Βιογραφικό