Ο σκοπός αυτού του έργου είναι η αντίδραση στην συνεχώς αυξανόμενη τάση να αφήνουμε απείραχτες και δυσνόητες τις ερειπωμένες δομές μνημείων στο κέντρο των ολοένα αυξανόμενων πόλεών μας. Αυτά τα ιστορικά απομεινάρια είτε είναι υπερπροστατευμένα λόγω συντήρησης, είτε απλά παραγκωνισμένα από την δύνη των σύγχρονων εξελίξεων και σπάνια αντιμετωπίζονται δημιουργικά, μία προσέγγιση που τοποθετείται ανάμεσα στα δύο παραπάνω άκρα.
Θέλοντας να ασχοληθώ με τα μνημεία της Αρχαίας Ρώμης και ειδικότερα με τις κολοσσιαίες σε μέγεθος «Θέρμες του Καρακάλλα» προτείνω την σύγχρονη χρήση του μνημείου για δημόσια λουτρά, η οποία θα έδινε μια φυσική επανασύνδεση με την ιστορία , μία επανασύνδεση που θα μας επέτρεπε να «βουτήξουμε» στο παρελθόν όπως αυτό ήταν. Το έργο στο οποίο επιδιώχθηκε ισορροπία διατήρησης, επαναχρησιμοποίησης και νέα χρήσης λειτουργεί με βάση την ιδέα ότι το μακρυνό παρελθόν μπορεί να τηλεμεταφερθεί στο παρόν μέσω του δίαυλου της Αρχιτεκτονικής. Τα «νέα» λουτρά γίνονται ένας τόπος όπου μπορεί να αποκτήσει κάποιος άμεση εμπειρία που να πλησιάζει ανάμεσα στην Ρωμαική και την Δυτική Αυτοκρατορία επιτρέποντάς μας να σκεφτούμε με κριτικό πνεύμα τις φωτεινές και σκοτεινές πλευρές της δικής μας κοινωνίας.


Βιογραφικό