Η σύγχρονη αρχιτεκτονική βρίσκεται ανάμεσα στα άκρα ενός παθογενούς δίπολου: Ανορεξία και Παχυσαρκία. Σκέψου το γυάλινο, φαινομενικά κενό, κύβο της Apple, και την «αδίστακτη εμμονή μας με το όλο και πιο ισχνό», την επιθυμία μας να παρουσιάσουμε την αρχιτεκτονική ως κάτι άυλο. Σκέψου, τώρα, το Bilbao του Gehry, ως την «αφύσικη συσσώρευση πάχους», ή την υπερ- ‐υλοποίηση της μορφής με στόχο τη δημιουργία ενός συμβόλου. Η αρχιτεκτονική είναι εκ φύσεως παχιά, όμως – Υλική, Μαζική, Ογκώδης. Η αρχιτεκτονική θα πρέπει επιτέλους να γίνει αναπολογητικά παχιά, Voluptuous. Ο όρος αυτός είναι φορτισμένος με ιστορική και πολιτιστική σημασία: επισημαίνει μια αντί-­‐αισθητική θεωρία αντίστασης στην άκριτη επιδίωξη της ισχνότητας. Αναφέρεται στην εκ νέου αναζήτηση του όμορφου, δια μέσω του ατελούς. Μια πρόταση που επιδιώκει η αρχιτεκτονική να στοχεύσει το Voluptuous, προτείνει στην πραγματικότητα την επανεξέταση απαρχαιωμένων αντιλήψεων για το κάλλος, που περιστρέφονται γύρω από κανόνες μετρήσεων και αναλογιών. Αμφισβητεί την ηθική της απλοποίησης και της υπέρμετρης άρθρωσης, απελευθερώνει την αρχιτεκτονική από τη μακροχρόνια μάχη της με τη βαρύτητα και τη σαφήνεια. Αυτό δεν σημαίνει πως προτείνεται να εγκαταλείψει την ευθεία γραμμή, ή θα στραφεί αποκλειστικά προς την καμπύλη. Ξανασκέψου την αρχιτεκτονική σαν ένα κατασκεύασμα με χαμηλό κέντρο βάρους – που μόλις ξεφεύγει από τη συμμετρία, υπόκεινται στη βαρύτητα και ενημερώνεται ευκρινώς από τις δυνάμεις της. Αναζητά μια εξαιρετικά ισορροπημένη αισθητική συνθήκη, που χαρακτηρίζεται από την αδιάκοπη διαπραγμάτευση της επιφάνειας με τον όγκο, της λιτότητας με την πολυτέλεια, του πολύπλοκου με το μονολιθικό, του όμορφου, του παράξενου, και του γκροτέσκου.

* Το Σπουδαίο Ταλέντο των παρακάτω, κατέστησε δυνατή την παραγωγή των μακετών: Matthew Bertsch και Gabriel Fries Briggs (πύργος γραφείων), Yshai Yudekovitz και Trudy Watt (φόρεμα), Debbie Chen (μικροί πύργοι γραφείων), και Antonia Weiss.

Βιογραφικό