Η επιλογή της διπλωματικής εργασίας οφείλεται ουσιαστικά σε μία προσωπική σχέση με το νησί της Κύθνου και ιδιαίτερα με τον οικισμό της Δρυοπίδας, όπου η κεραμική δραστηριότητα ήταν ανεπτυγμένη από το παρελθόν.
Ποικίλες εικόνες από το αποτύπωμα της ανθρώπινης χειρονομίας συλλέγονται σιγά σιγά στο υποσυνείδητο και τροφοδοτούν τη σκέψη. Εικόνες περιεκτικές με καθαρότητα που κρύβουν αυτή την αίσθηση της έμφυτης γεωμετρίας του απλού ανθρώπου.
Με σημειακή αφετηρία το υδραγωγείο του Π. Μελλά και μία πορεία παράλληλα στο νερό, μεταφράζεται η διαδικασία της κεραμικής σε μια γραμμική πορεία, ορατή και αναγνώσιμη στη συνθετική πλοκή και με κορύφωση τα τρία κεραμοκάμινα.
Δύο χαράξεις που λειτουργούν σα γάντζοι συγκρατούν και ορίζουν αυτό τον πυρήνα δημιουργώντας ταυτόχρονα δύο ανισόπεδες αυλές που υπαγορεύονται από την κλίση του εδάφους και ορίζουν τις ζώνες λειτουργίας, μία δημόσια στη στάθμη εισόδου με το πωλητήριο, τον εκθεσιακό, το καφενείο-παρασκευαστήριο και μία εργαστηρίων (κεραμικής, υφαντικής, κεντητικής, γενικής χειροτεχνίας) στη στάθμη της κεντρικής αυλής.
Δυστυχώς η κεραμική τέχνη, μία εργασία επίπονη, αλλά δημιουργική, ανήκει πια σε έναν πολιτισμό που χάνεται με γοργούς ρυθμούς δίνοντας τη θέση του στον πολιτισμό των «τέλειων μηχανών», ο οποίος χαρακτηρίζεται από εργασίες εξίσου επίπονες αλλά λιγότερο δημιουργικές.
Χωρίς άμεση μορφολογική αναφορά, αλλά με ένταξη στη λογική του εδάφους, μπορεί η σύνθεση να παρεκκλίνει από τα πρότυπα της οργανικής ανάπτυξης στο εσωτερικό του οικισμού, κρύβει, όμως, μέσα της τη δομή και την ουσία από τα ίχνη των ανθρώπινων παρεμβάσεων. Ένα εργαστήρι κεραμικής δε θα μπορούσε να είναι αποκομμένο από τα τρία βασικά στοιχεία της διαδικασίας, το χώμα, το νερό, τη φωτιά. Μέσα από αυτά ορίζεται, δομείται, και υλοποιείται(rammed earth). Απαιτεί το ίδιο βάσανο και την ίδια «τέχνη των χεριών», αλλά και ταυτόχρονα την ενεργοποίηση των ντόπιων κατοίκων που συμμετέχουν σε όλες τις φάσεις, από το κτίσιμο μέχρι τη λειτουργία και την οικειοποίηση του.

Βιογραφικό