Το θέμα διαπραγματεύεται τον μετασχηματισμό των υπαρχόντων δομών της χωρικής υπόστασης ενός μαντριού, στις σύγχρονες συνθήκες. Η ιστορία της κτηνοτροφίας στην Ελλάδα, με την εκτροφή κοπαδιών αιγών και προβάτων, ξεκινά από πολύ παλιά, με οικογένειες νομάδων κτηνοτρόφων, που μετακινούνται μεταξύ ορεινών και πεδινών περιοχών σε αναζήτηση τροφής και ευνοϊκότερων καιρικών συνθηκών για την ανάπτυξη των κοπαδιών τους. Αυτή η εποχική μετακίνηση που παρατηρείται ακόμα και σήμερα, έχει διασπείρει στο ελληνικό τοπίο, έναν ιδιαίτερο υλικό πολιτισμό που αποτελείται από πέτρινους τοίχους, τεχνητούς ίσκιους, ξύλινους δομικούς σκελετούς που καλύπτονται από πρόχειρα υλικά, αυλάκια νερού, (κατασκευές με εύθραυστη, ευμετάβλητη και ατελή μορφή) και παράλληλα ένα ιδιαίτερο χρωματικό και ακουστικό τοπίο που δημιουργείται από τις εγκαταστάσεις, τα βοσκοτόπια και τα κοπάδια.
Μέσα στο χρονικό διάστημα ενός έτους, οι ανάγκες και η χρήση του χώρου αυξομειώνονται ανάλογα με τις παραγωγικές φάσεις του κοπαδιού (περίοδος αναπαραγωγής, περίοδος γαλακτοπαραγωγής, κτλ) και τις καιρικές συνθήκες. Ο χώρος παρουσιάζει μια συνεχή εναλλαγή εσωτερικών και εξωτερικών αυλών, που τα χωρίσματά τους χρησιμοποιούνται για να διαχωρίζουν και να κατευθύνουν το κοπάδι.
Το σενάριο του κτηρίου υποστηρίζει την δημιουργία μιας μεσαίας μονάδας παραγωγής που μπορεί να φιλοξενήσει 300-400 ενήλικα ζώα (μαζί με τα μικρά τους), με τρόπο εκτροφής ανάμεσα στην ελεύθερη βόσκηση και τον μόνιμο σταβλισμό.
Η τοπογραφία του οικοπέδου παρουσιάζει ήπια φυσική κλίση και βρίσκεται δίπλα σε δυο υφιστάμενες εγκαταστάσεις και το νέο κτήριο τοποθετείται αρθρωτά με αυτές ώστε να γίνεται κοινή χρήση σύγχρονων μηχανημάτων.
Η τοποθέτηση του κτηρίου και της στέγης στο έδαφος είναι τέτοια ώστε να εκμεταλλεύεται την υπάρχουσα κλίση για την ροή του νερού, της τροφής και της φυσικής αποστράγγισης.
Η κεντρική ιδέα στηρίζεται στην κατασκευαστική λογική ενός τρισδιάστατου σκελετού, πάνω στο οποίο κουμπώνουν πλαίσια υλικών δημιουργώντας αλληλουχίες χώρων


Βιογραφικό